Repos en Normandie: Festyland en de landingsstranden
Onze laatste volledige dag in het mooie Normandië. Ik word er zowaar een beetje poëtisch van. We starten de dag terug in de auto op weg naar de landingsstranden. Op de planning starten we met Omaha Beach om van daaruit terug te rijden langs Arromanches, Juno Beach, Sword Beach en Ouistreham tot in Deauville. Maar mijn overmoedigheid en reislust botsen soms nog al wel eens met de intenties van reisgenoten. Mijn wederhelft haalt aan dat het reisprogramma voor hem iets te vol is en twijfelt of ons tweejarig zoontje hier uberhaupt wel iets aan zal hebben. Uiteindelijk besluiten we de kerk in het midden te houden en rijden we door tot Festyland nabij Caen. Festyland is een klein attractiepark gericht op jongere kinderen. Hier kan ons zoontje zich wat uitleven en van daaruit rijden we dan door om Omaha Beach en Arromanches te bezoeken.
Festyland is gee
n pretpark dat je zeker moet gezien hebben. Het is een kleinschalig parkje niet ver van een snelweg waar je in een 2-tal uurtjes toch snel doorgelopen bent. Toch heeft het ook wel zijn charmes. Er zitten enkele leuke dingen tussen gericht op de allerkleinsten en twee achtbanen zodat de papa ook wat sensatie kan opzoeken.
We eten hier ook een snelle hap in één van de cateringpunten. Hoogstaande culinaire gerechten moet je hier niet gaan verwachten en mijn wederhelft ontdekt dat worst met frietjes hier eigenlijk andouillette met frietjes was (typisch frans gerecht gemaakt uit de ingewanden van varkens.... smakelijk!).
Rond 16u vertrekken we richting strand. We komen aan in het relatief rustige Omaha Beach. Ik zeg rustig omdat wij met groot gemak een parkingplaats konden vinden in het mijn ogen toch uiterst toeristisch gedeelte van Normandië. We zetten een pas in naar het strand en komen bij het befaamde monument Les Braves met de vlaggen.
Er staat ook een kleine infokiosk waar we een plannetje meenemen wat ons toont dat er nog een mooie Amerikaanse begraafplaats op het strand te vinden is. Deze willen we zeker en vast gezien hebben dus we wandelen de dijk af tot het paadje verder loopt recht de duinen in. Na een hobbelig, zanderig en onkruidbegroeid parcours beseffen we dat dit vast niet het juiste weggetje naar die beroemde begraafplaats is... . Ik vraag me af of wij nu werkelijk de enigen zijn die er altijd in slagen om in dergelijke situaties terecht te komen 😳.
We maken rechtsomkeer maar ditmaal over het strand. Ik loop met onze zoon aan de hand, blote voeten en spetterend door het water terwijl mijn wederhelft met man en macht onze kolos van een buggy door het zand sleurt....waarom is die buggy toch altijd eerder een last dan een handig attribuut? Uit medelijden geef ik aan om de buggy ook even door het zand te sleuren zodat mijn wederhelft kan dollen... resultaat: onze zoon valt pardoes in het water en hangt dus na een tijdje vol water en zand. Ah, zolang hij er maar zijn plezier in kan vinden zeker. Terug bij de auto kloppen we het zand uit onze kleren en buggy en rijden we door naar Arromanches. Bij het wegrijden valt ons oog plots op een bewegwijzering naar ...ja juist de Amerikaanse begraafplaats. We volgen de borden en parkeren onze auto om dan te ontdekken dat de site om 18u afgesloten is... jammer! Even verderop zien we echter een mooi monument met restanten van bunkers op de kliffen. Het uitzicht is adembenemend en de rust en sereniteit op de plaats doen je toch meer dan eens terugdenken aan wat hier allemaal moet voorgevallen zijn zoveel jaren terug. 
De autorit is prachtig maar toch langer dan voorzien waardoor we vrij laat aankomen in Arromanches. Eerst vlug iets zoeken om te knabbelen aangezien onze zoon de laatste dagen overleeft op melk en frietjes en weigert om ook maar iets anders te eten. Na een stop in een plaatselijke crêperie/snackbar waar we een pannenkoek, omelet en onze zoon enkele frietjes (zucht) aten wandelen we nog even langs de dijk om te genieten van de mooie zonsondergang. Op de achtergrond wat nostalgische muziek uit de boxen van een carrousel op het strand ...wat kan het leven mooi zijn 😉. 
Iets minder mooi was de ellenlange terugweg naar ons huisje omstreeks 22u.